از دل تنگ

 این دومین نوشته‌ای است که امشب می‌نویسم و دلیلش بسیار ساده‌است: چنان دلتنگت شده‌ام که انگار همین هفت ساعت پیش بود که وسایلت را در ماشین گذاشتیم و تو برای همیشه آن شهر سرد را ترک کردی. انگار همین هفت ساعت پیش بود که فاصله ده دقیقه‌ای خانه تو تا خوابگاه را در چهل دقیقه‌ طی کردم و خودم را در آغوش تختم رها کردم و رفتنت را انکار کردم: ماه ها و حالا... سال‌ها.

باید با تو مهربان‌تر می‌بودم، نه برای اینکه ترکم نکنی، برای اینکه دوستت داشتم و نمی‌دانستم هیچ وقت دوباره فرصت دوست داشتنت را نخواهم داشت.

در تمام این سه سال، بارها به حسرت‌هایم رجوع کرده‌ام: حسرت‌هایی که به خاطر نگاه دیگران و ترس از قضاوت شدن با من مانده‌است. بارها دلم خواسته که به آن روزها برگردم و بیشتر نوازشت کنم: جسمت را و روحت.

باید شادتر می‌بودم. باید در کنارت شادتر می‌بودم. باید زندگی را ساده تر می‌گرفتم.

باید به تو اجازه می‌دادم بیشتر دوستم بداری: خوب می‌دانم که چقدر خوب بلدم دور تا دور خودم را دیوار بچینم و خوب میدانم که گاهی حتی در برابر تو هم، دیوار می‌کشیدم. باید به تو اجازه میدادم آسیب پذیر بودنم را ببینی و باور کنی.

باید بیشتر می‌خندیدیم.

حرامش کردیم. 

از به یاد آوردن (2)

امروز پیراهن سورمه‌ای چین‌داری را که حدود هفت سال پیش برایم خریدی پوشیدم. یادت هست؟ اولین قطعه لباسی بود که برایم خریدی. با هم در مهستان قدم می‌زدیم که چشم من را گرفت. گفتم می‌دانی هیچ‌وقت در خانه پیراهن نمی‌پوشم؟ گفتی پس این اولین پیراهنی می‌شود که در خانه می‌پوشی.

امروز دوباره عاشقت شدم. عاشق پسرک خون‌گرمی که مهربانی‌اش انتهایی نداشت و آمده بود که پنج سال زندگی دانشجویی را برای من ممکن کند.

تمام روز، دلم برای آغوشت تنگ شده بود، برای آغوشی که دوستش داشتم... تنها آغوشی که دوستش داشتم. بعد از تو، تلاش کردم به خودم ثابت کنم عشق چندان هم دور از دسترس و بعید نیست. اما عشق بسیار دور و بسیار بعید بود. 

بعد از تو، هیچ آغوشی را دوست نداشتم.

امروز یادم امد که تو هم زمانی من را دوست داشتی. یادم آمد که دوست داشته شدن توسط تو چه حسی داشت: شیرین. امن. این‌ها را که یادم آمد، خودم را بخشیدم. از نیمی از اشتباهات خودم گذشتم.

تو حقیقتا دوستم داشتی. اما تا کجا؟ تا کی؟

نمیدانم و به گمانم هیچ وقت نفهمم.

از بخشیده شدن

در تمام عمرم تلاش کرده‌ام که از موقعیت‌های سخت زندگی، دست خالی خارج نشوم. این روزها بیشتر از هر زمانی ثمره این تلاش‌ها را می‌بینم. روزهای سختی که از سرگذراندم، برای من موهبت‌های فراوانی داشت: کمی بیشتر خودم را شناختم. درکم از روابط میان افراد (به هر شکلی) بیشتر شد، باعث شد کم‌تر دیگران را قضاوت کنم و از همه مهم‌تر این که باعث شد که با دیگران مهربان‌تر باشم: چون حالا بیشتر از هر زمانی باور دارم که هر ناهنجاری که در رفتار دیگران می‌بینم، نتیجه دردی در گذشته آن‌هاست. دردی که شاید هنوز هم در جان‌شان می‌پیچد و می‌پیچاند.

اما یکی از غیر منتظرهترین موهبتهای این روزهای سخت برای من، اتفاقی بود که امشب رخ داد. من هم کسی را رنجانده بودم، دلی را شکسته بودم. این اتفاق حدود یک‌سال پیش رخ داده بود و بلافاصله بعد از آن که دل او را شکستم، روی تاریک و سرد زندگی را دیدم و هیچ وقت فرصت نکرده‌ بودم به این فکر کنم که با دل شکسته‌اش چه می‌کند. امروز اما فرصت کردم و فکر کردم.

امروز، حال بدی داشتم. مرخصی گرفتم و برای چهارمین بار در زندگیم کیک پختم. کیک امروز بهتر از تمام دفعات گذشته شد. بعد از پختن کیک، کمی آرام‌تر شدم. داشتم فکر میکردم که استرسی که این مدت چشیده‌ام، بدنم را پاک به هم ریخته و به این نتیجه رسیدم که باید استرس را در زندگی‌ام به حداقل برسانم، باید برای داشتن آرامش تلاش کنم. رشته این افکار به این نقطه رسید که اگر روزی بفهمم چقدر از کاری که با من کرده پشیمان است، چقدر آرامش بیشتری خواهم داشت. و یاد دلی افتادم که خودم شکسته بودم.

اگر می‌فهمید چقدر از شکستن دل او ناراحت و پشیمانم، زندگی‌اش آرام‌تر می‌شد؟ نمی‌دانستم. باید می‌فهمیدم. به سین پیام دادم و در دسترس نبود. او دوست مشترک من و سین بود و سین ممکن بود جواب سوالم را بداند.

نمی‌توانستم منتظر سین بمانم. به او پیام دادم. از او طلب بخشش کردم.

پیامم را خواند و با تاخیر جواب داد. از جوابش فهمیدم که آرام شده. او که من را بخشید، من هم خودم را بخشیدم. و سبک شدم.

حالا حس بهتری به خودم دارم. فکر می‌کنم قرار است در نتیجه این بخشیده شدن، استرسم هم به مقدار خوبی کم‌تر بشود.

 

پ.ن: یک کتاب جدید در کانال تلگرامم آپلود خواهم کرد. کتابی که با حس ما با خودمان کار دارد.

از تجربه‌کردن

یکی از مراحل پنجگانه گذر از سوگ به تعریف الیزابت کوبلر راس، افسردگیه و ظاهرا همه ما هنگام تجربه کردن سوگ، افسردگی رو تجربه می‌کنیم. روزی که این نوشته رو نوشتم، به خوبی می‌دونستم که در مرحله افسردگی قرار دارم. اما برام واضح بود که نمیخوام در این حالت باقی بمونم: میخواستم تلاش کنم که تا جای ممکن، فاز افسردگی رو کوتاه‌تر کنم. تمام توانم رو روی این موضوع متمرکز کردم و به این نتیجه رسیدم که هیچ چیز بیشتر از تجربه موقعیت‌های جدید نمی‌تونه بهم کمک کنه. بنابراین تصمیم گرفتم که به هر پیشنهاد جدیدی که عواقب منفی بزرگ و طولانی مدت نداشت، جواب بله بدم.

به یک مهمانی دعوت شدم. اگر قرار بود مثل همیشه فکر کنم، هیچ وقت نمیپذیرفتم با وجود کرونا به این مهمونی برم، اما رفتم و خیلی هم تلاش کردم بهم خوش بگذره. و گذشت.

بهم پیشنهاد شد ناخن‌هام رو گریم و لمینت کنم، و من پذیرفتم. اگر قرار بود مثل قبل فکر کنم، هیچ وقت ریسک قارچ احتمالی در نتیجه کاشت ناخن رو به جون نمی‌خریدم. اما من پذیرفتم و حالا دارم از زیبایی ناخن‌هام لذت می‌برم. فردا هم برای اولین بار ترمیمش می‌کنم.

بهم پیشنهاد شد سیگار رو تست کنم. این رو نپذیرفتم صرفا چون نمیتونستم اولین سیگارم رو از دست کسی که بهم این پیشنهاد رو داده بود قبول کنم. اما احتمالا اگر دوباره توسط فرد دیگه ای بهم پیشنهاد بشه، این رو هم قبول می‌کنم.

و حالا غیر منتظره ترین نتیجه از این تجربایت جدید اینه که: نمیتونم هیچ کس رو قضاوت کنم و از این موضوع لذت می‌برم. این غیر محتمل نتیجه‌ای بود که انتظارش رو داشتم. این یعنی یک روان سالم‌تر و من از بابتش بی اندازه خوش‌حالم.

موضوع اصلا این نیست که من این کارها رو به کسی توصیه کنم یا بخوام بگم که برای من خوب بوده انجام دادن این کارها، بلکه مسئله اینه که من دارم تلاش می‌کنم به خودم تجربیات جدید هدیه بدم. چون معتقدم این تجربیات بهم کمک می‌کنن که در مورد مسیری که برای زندگی انتخاب کردم، مطمئن تر باشم. به تصمیمم برای روش زندگیم، اعتماد بیشتری داشته باشم. و البته که به برطرف شدن افسردگیم کمک می‌کنه :)

 

پی نوشت: آشفتگی این نوشته، ناشی از سرگیجه ایجاد شده در نتیجه مصرف قرص خوابه. این رو هم به هیچ کس پیشنهاد نمیدم :)

I see You (رمزدار)

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

از ساده‌باوری

به این نتیجه رسیدم که خوش‌بینی و ساده‌باور بودن من باعث شد نتونم رفتنت رو پیش‌بینی کنم. من باور کرده بودم که تو هم من رو به همون معنایی که من دوستت دارم دوست داری: این که چشمت رو به روی هر یار دیگه‌ای ببندی و بخوای برای بودن کنار من تلاش کنی و برای شاد بودن‌مون تلاش کنی. من این رو باور کزده بودم چون تو این‌ها رو گفته بودی. من حرف‌هات رو باور کرده بودم، نه اعمالت رو. اعمالت اما ظاهرا چیز دیگه‌ای می‌گفته که من نمی‌تونستم ببینم: من در کمال ساده‌باوری، حرف‌هات رو باور کرده بودم و چشمم رو به روی کارهات بسته بودم.

اینکه تو چقدر مقصری رو هرکسی حتی از خیلی خیلی دور میتونه ببینه.

اما این لحظه برای من لحظه مقدسیه چون برای اولین بار خیلی منطقی به این نتیجه رسیدم که من هم اشتباه کرده بودم. اعترافش اصلا ساده نیست و همین سخت بودنش نشون میده چقدر نتیجه ارزشمندیه: چون یه درس با خودش داره. یه درسی که در تمام عمرم با هر بار یادآوریش درد می‌کشم اما هر بار یادآوریش از دردهای احتمالی آینده جلوگیری می‌کنه.

رسیدن به این نقطه، به من اجازه میده بتونم آدم بزرگتری باشم: شخصیت بزرگتری داشته باشم، درک بیشتری داشته باشم. رسیدن به این نقطه، به من اجازه میده که بتونم تو رو از خاطراتی که از تو به جا مونده، جدا کنم: با زاویه 180 درجه، در مقابل هم.

هنوز هم از خاطراتی که گه‌گاهی از نظربازی‌هاتون یادم میاد، درد می‌کشم. اما این روزها هم می‌گذره. همون‌طور که قسمت‌های خیلی سختش گذشته.

از امید نگران کننده

در فیلم My Left Foot هنگامی که کریستی برای اولین بار عاشق شده و داره در اتاق خودش با صدای بلند مونولوگ معروف بودن یا نبودن از نمایشنامه هملت رو تکرار میکنه، مادرش میگه چیزی توی صداش منو نگران می‌کنه، این صدا زیادی امید توشه.

امید، چیز ترسناکیه. خصوصا امیدی که به کس دیگه‌ای بسته شده باشه. 

5 مرداد 99

این روزها به دلیل همه‌گیری کووید-19، مرگ به همه مون نزدیک شده: حتی به کسانی که تا به حال عزیزی رو از دست ندادن. این احساس نزدیکی و محتمل بودن مرگ، باعث شده که خیلی‌ها زندگی‌شون رو طور دیگه‌ای ببینن. این رو به وضوح در مورد اطرافیانم می‌تونم ببینم.

یک نفر می‌گفت: همه‌مون که آخرش میمیریم. ولی خیلی خوب میشه اگه ناکام نمیریم، اگه کاممون رو از این دنیا بگیریم و بمیریم. و چقدر این حرفش با افکار این روزهای من هم‌راستاس.

اما چیزی که باعث شده من نگران ناکام مردن باشم، کووید-19 نبود، بلکه حس رهاشدگی و تنهایی مطلق بود. در چند ماه گذشته روزهای سیاهی رو گذروندم و فهمیدم که جایی که ایستاده‌ام با جایی که گمان می‌کنم ایستاده‌ام، فاصله خیلی زیادی داره: من کسی نبودم که فکر می‌کردم هستم.

اوایل، نمیخواستم این رو قبول کنم، بعدتر ها که قبول کردم، مدتی رو دچار افسردگی شدم. اما امروز، قبول کردم که جایی که ایستاده‌ام، اصلا زیبا نیست. اما برام مهم نیست کجا ایستاده‌ام، دارم تمام تلاشم رو می‌کنم که بتونم روز به روز بهتر زندگی کنم.

و این برای من، معنای جدیدی از زندگیه.