انگار که آزاد شدم. انگار که فهمیدن اینکه پشیمونی، اینکه حالت بعد از خیانت به من خوب نیست، همون پایانی باشه که منتظرش بودم و حالا با رسیدن این خبر آزاد شدم.
فکر کردن به تو، فکر کردن به اینکه تو حتما به خاطر اشتباهات من بهم خیانت کردی، باعث میشد تمام فضای عاطفی من اشغال بشه و نتونم حتی با خودم رابطه ی خوبی داشته باشم. احساس میکنم با فهمیدن اینکه اون رابطه برای تو هم تکرار نشدنیه، کل اون فضای عاطفی آزاد شده.
نوشته بودم که تو پشیمون میشی، میدونستم که پشیمون میشی.اما گاهی خودم رو آزار میدادم و از خودم میپرسیدم اگر پشیمون نشه چی؟ اگر با دلبر جدیدت شاد باشی چی؟
و اون روزهای ابتدای خیانتت، این «گاهی» ها زیاد بودن. پذیرفتن اینکه به من خیانت کنی، بری و بتونی شاد باشی، برام سخت و سنگین بود.
آخه من تا قبل از خیانتت مطمئن بودم برای تو، برای عشق تو کم نذاشتم و این بهم آرامش میداد، این خیالم رو راحت میکرد. اما بعد از اینکه خیانتت رو فهمیدم، انگشت اتهام رو به سمت خودم گرفتم: حتما من مقصر بودم. حتما مشکل از من بود. حتما من چیزی کم داشتم وگرنه تو چرا باید خیانت میکردی؟
چهارسال از زندگی من توی این نبرد گذشت که آیا من خوب و کافی بودم یا ناکافی بودم؟ آیا من خودم باعث این خیانت شدم یا من مقصر نبودم؟ آیا توی رفتار من چیزی بود که باعث شد تو چنان از من دل بکنی که برای شادی خودت حاضر باشی به من ضربه بزنی؟
روزهای اول تمام تقصیر با من بود: من کم بودم، من بد بودم، من بد کردم. کمی که گذشت، تو بدترین آدم دنیا شدی. تو ظالم بودی و من مظلوم بودم.
بعدها- جایی وسط این چهارسال- تو یک انسان عادی با نیازهای عادی شدی که مثل همه آدمها حق اشتباه کردن داشتی اما باید تاون انتخاب اشتباهت رو میدادی. اما من هم برای کمبودهای رابطه مقصر بودم. من هم میتونستم بهتر باشم.
اما امروز، بعد از چهار سال و در انتهای مسیر ورق برای من کاملا برگشته: تو و یارت چهارسال تلاش کردین که از این رابطه پشیمون نشین، که علیه عشق من و تو، علیه من پیروز بشید. اما نتونستید. باختید.
و تو هنوز حسرت رابطه ای رو میخوری که خودت با دستای خودت خرابش کردی. عشقی که چنان اسیرت کرده بود که لجت رو در آورده بود و باید خودت رو ازش رها میکردی.
بله، به گوشم رسیده. بهم گفتن چه خبر بوده.
تو تنها بودی. دلبرت برات دام گذاشت و تو توی دامش افتادی و حالا چهارساله دارید تلاش میکنید ظاهر زیبایی از رابطه تون به همه نشون بدین، فقط به خاطر اینکه اگر تموم کنید ننگ خیانت رها تون نمیکنه. باید به همه ثابت کنید خیانتتون به من ارزشش رو داشته. باید به همه ثابت کنید که آدمهای خوب قصه شما دوتا هستید، نه من که خیانت شما رو همه جا جار زدم و آبرویی براتون نذاشتم.
میتونید تلاش کنید. میتونید باز هم تلاش کنید.
اما آدمها میبینن. آدمها حرف میزنن.
آدمها برام گفتن این رابطه چه بلایی سرتون آورده.
و این برای من آرامش رو به ارمغان آورده:جویباری از آرامش در کنار یک کوه غم و یک دریا حسرت.
تو حیف بودی.
ما حیف بودیم.
عشق ما حیف بود.
گفته بودم که آماده ام به زندگی اجازه بدم که بهم سیلی بزنه، اما نمیدونستم برای چه دردی اعلام آمادگی کردم.
من از تمام چیزهایی که ندیده بودم، چشمم رو به روشون بسته بودم در رنجم. من از تمام زندگی که حروم کردم در رنجم. بذار برات توضیح بدم.
من تمام چهارسال گذشته رو در افسردگی سپری کردم. بخش زیادی از این چهار سال رو با داروی ضدافسردگی دووم آوردم. اما دووم آوردن به چه قیمتی؟ به قیمت سرخوشی ساختگی و معلق شدن در فضایی خارج از زندگی.
کاری که قرص های ضدافسردگی با من کردن دقیقا مشابه تاثیر ن.شیدنی های سکرآور بود. به من سرخوشی ساختگی میدادن، باعث میشدن بی خیال بشم.
آیا معتقدم که اشتباه کردم که مصرف داروهای ضدافسردگی رو شروع کردم؟ اصلا. من به جایی رسیده بودم که چاره دیگه ای نداشتم و ممکن بود اگر مصرف ای داروها رو شروع نکنم، امروز زنده نباشم و جان خودم رو بگیرم. اما همه چیز، هر انتخابی، هزینه ای داره. من الان دارم هزینه انتخابم رو پرداخت میکنم.
آیا میشد جلوی پرداخت این هزینه سنگین رو گرفت؟ شاید. واقعا نمیشه با قطعیت در این مورد صحبت کرد. اما به گمونم میشد. به گمونم اگر در گذشته تصمیمات سالم تری گرفته بودم، میتونستم جلوی پرداخت این هزینه سنگین رو بگیرم. میتونستم انتخاب های بهتری رو داشته باشم و هزینه های کمتر و بهتری رو پرداخت کنم.
اما امروز من اینجام. جایی که نمیدونم چطور بهش رسیدم. جایی که اصلا ازش راضی نیستم و هر لحظه با فکر کردن به اینکه چقدر انتخاب های پیش روم رو محدود کردم، دچار حمله ی ترس میشم.
من نمیدونم چطور شد که به اینجا رسیدم. مثل این میمونه که چشمبندی روی چشم هام بسته باشم و شروع کنم به راه افتادن در مسیری که نمیدونم قراره به کجا برسه و حالا که چشمبند رو از روی چشمام برداشتم از منظره ی پیش رو به شدت میترسم.
چشمبند من ترکیبی بود از افسردگی+ رنج+ سوگ+ داروهای ضد افسردگی.
من خودم رو مسبب تمام این بدبیاری ها میدونم: انتخاب های اشتباه خودم رو. انتخاب هایی که از نتیجه تک تکش در رنجم. و حالا به جایی رسیدم که نمیدونم برای زندگیم چه تصمیمی باید بگیرم و با توجه به سابقه ای که دارم، نمیتونم به مهارت تصمیم گیری خودم چندان اعتماد کنم.
چه زندگی آشفته ای ساختی مهسا!
هیچ وقت حتی فکرشم میکردی که اون همه آرزوی بزرگ، به اینجا ختم بشه؟ هیچ وقت حتی فکرشم میکردی از بین تمام آینده های درخشانی که برای خودت تصور و تجسم میکردی، رد بشی و به جایی در زندگی برسی که از چیزی که میبینی بترسی؟
+
میخواستم در مورد شغلم هم چیزی رو اینجا ثبت کنم:
من شغلم رو دوست دارم. از انجام دادنش لذت میبرم. توی کاری که انجام میدم خیلی خوبم. اما حس میکنم این شغل برای مهارت های من کوچیکه، فکر نمیکنم کاری باشه که بتونم بیشتر از چندسال انجامش بدم. و در موردش خیلی خیلی خیلی دودلم.
من از چیزی که ساختم لذن میبرم. به مهارت هام افتخار میکنم. عطشم برای یادگیری بیشتر رو دوست دارم. میترسم این شغل رو که انقدر درش خوبم رها کنم: این شغل تنها جنبه ی سالم زندگی این روزهای منه.
+
چند شب پیش به انباری تلگرامم سر زدم و در چت های قدیمی دنبال عکس های قدیمی میگشتم و به چتم با یکی از دوستای قدیمی رسیدم. چقدر من تو رو ندیدم پسر. چقدر تلاش میکردی من ببینمت و من ندیدم تورو. من رو ببخش.
راستش رو بخوای حالا که بهش فکر میکنم تو میتونستی تمام چیزی باشی که من از یک یار میخواستم: تو روح شاعرانه ای داری، اراده آهنی داری، عشق ورزیدن رو بلدی، رشد کردن رو بلدی، ارتباط سالم ساختن رو بلدی. من میتونستم کنار تو آدم خیلی شادی باشم. من رو ببخش که در تمام این 10 سال ندیدمت. تو من رو ببخش، ولی من فکر نکنم در مورد تو و از دست دادن تو به این زودی ها بتونم خودم رو ببخشم.
